कृतिका आणि मी म्हणजे 'दो जिस्म एक जान' असं म्हंटल तर वावग ठरणार नाही , आहेच आम्ही असे, एकमेकांचे सोलमेट म्हणतात ना! तसंच काहीसं, एकमेकांच्या मनाचे आरसे. कृतिका हॉस्टेल ला राहायला गेल्यापासून मला एक एक दिवस म्हणजे कित्येक वर्ष वाटतंय, आता भेटणं शक्य नसल्यामुळं आम्ही फक्त फोन वरच कनेक्टेड असतो, माहीती नाही आम्हाला, वायरलेस असलेल्या टेक्नॉलॉजि ने कस घट्ट बांधून ठेवलं आहे. मला हे अंतर नकोच वाटतेय, माझी समजूत काढायला ती वेडी म्हणते डिस्टन्स रिलेशन मध्येपण एक वेगळीच मज्जा असते. ती पण अनुभव एकदा.
ती मला एरवी भेटल्यावर कार्तिक इकडे चल, कार्तिक तिकडे चल, कार्तिक हे खाऊ, ते खाऊ, ह्याला भेटू ,त्याला भेटू अस तीच सतत चालूच असायचं, मी पण कधी तिला कधी नाही म्हणालो नाही, मला तिचा हट्ट पुरवायला मज्जा येते. साला!, मुलींचा जन्मच हट्ट करण्यासाठी असतो अन आपला तो पूर्ण करण्यासाठी, त्या हट्टा पेक्ष्या त्यांची लाडीगुडी, तो निरागस भोळा चेहरा, खोटा खोटा राग हे अनुभवणे हि पण एक मज्जाच असते.
हल्ली आम्ही फोनवरच बोलतो. ती म्हणते तस, ह्यात पण एक वेगळीच गम्मत आहे. कृतिका कित्ती कित्ती बोलते म्हणून सांगू? मी तर तिचेच ऐकण्यात मश्गुल असतो. ती बोलतच जाते , मी ऐकतच राहतो , कधी कधी वाटतं, माझ पिल्लू उगाच हॉस्टेलला गेलं, तिच्यापासून दूर असतो म्हणून फोनवर तासन तास तिची चिव चिव ऐकायला मी अक्षरशः व्याकुळ असतो, दिवसभरात काय काय घडलं इथं पासून ते माझी आठवण कधी , किती वेळा ,कशी कशी आली, इथं पर्यंत मला ती सर्व सांगत असते.
आज प्रवास करताना सगळा भूतकाळ डोळ्यासमोर येतोय, तिच्या पहिल्या भेटीपासूनचा तो आजपर्यंत चा सर्व क्षण. मी ठरवलं आहे, तिला काहीही करून भेटायचं, आणि एक अनपेक्षित, सुखद धक्का तिला द्यायचा. तिच्या ओढीनं मी ६०० किलोमिटरचा प्रवास करत करत तिच्या अनोळखी शहरात आलोय. तिच्या मैत्रिणींच्या मदतीने. तिला मोगरा खूप आवडतो , म्हणून डब्बा भरून स्टेशन वरून मोगरा आणला आहे.
मी तिला पाहायला, भेटला खूप उतावीळ होतोय, किती तर वेळ आता मी कॅन्टीन ला बसून आहे , तिच्या मैत्रिणीच आणि माझ ठरल्या प्रमाणे, त्या कृतिकाला कॅन्टीन ला घेऊन येणार होत्या. 'तुला एक गम्मत दाखवायची आहे' ! असं म्हणत तिच्या मैत्रिणीनि तिला डोळ्यावर पट्टी बांधून होस्टेल मधून तिला घेऊन येत होत्या, कृतिका विचारून विचारून हतबल झाली , काय आहे गम्मत ? काही आगाऊपणा नाही ना? अजून किती वेळ असं? मैत्रिणीनी तिला दोन्ही हाताला धरून कॅन्टीन पर्यंत असच काहीतर बाता मारत घेऊन आल्या. आजू बाजूचे सर्व लोक हा काय प्रकार आहे म्हनून पाहत होते.
ती समोर आली , तिला इतक्या दिवसाने पासून मला दोन मिनटे अस वाटलं कि 'पटकन पुढे जावे आणि डोळ्यावरची पट्टी काढावी आणि सांगावे कि बघ, कोन आलोय तुला भेटायला' . तिच्या मैत्रिणी जवळ आल्या, सगळ्या गमतीने हसत होत्या, त्यांनी कृतिकाचा धरलेला हात सोडला. मी लगेच पुढे झालो आणि डब्यातील मोगरा तिच्या नाकापर्यंत नेला. तिने दीर्घ श्वास रोखून त्याचा गंध घेतला आणि त्याच क्षणाला तिने डोळ्यावरची पट्टी बाजूला केली.
जशी तिने डोळ्यावरची पट्टी बाजूला केली तशी तीने मला पाहून जोरात एकच किंचाळी ठोकली. त्यात तिच्या मैत्रिनींनी पण हातभार लावला. दोन्ही हात गालावर लावत, आश्चर्याने ती मला बघतच राहिली. तीच्या डोळ्यात टचकन पाणी उभे राहिले होते, तिला काय बोलायचे सुचत नव्हते, आजूबाजूचे सर्व विसरून दोन पाऊले पुढे आली आणि माझ्या मिठीत येवून फुंदुन फुंदुन रडू लागली. एका हातात डब्बा पकडून दुसर्या हाताने मी तिला कवेत घेतले, आणि तिला शांत करू लागलो.
ती माझ्या मिठीत व्यक्त तर होऊ शकत होती पण माझे तस नव्हत. मी मात्र, "ये वेडे, असं काय करतेस, बोल माझ्याशी" अस म्हणत, तिची पाठ थोपटत राहिलो, अन तिची मिठी मात्र प्रत्येक हुंधक्या सोबत तेवढीच आवळत गेली.
('तिची कॅन्टीन वरची पहिली भेट' ह्या काल्पनिक कथा संग्रहातून :P )
नितीन म माळी.
